Het was ergens in 1969 toen ik mijn eerste eigen radiootje kreeg, ik was toen 5 jaar en samen met mijn vader ging ik deze “portable” ophalen bij Ter Meulen in Rotterdam. Een klein zakradiootje op 9 volt, wat was ik trots. Mijn moeder zei dat “op 5” een leuk station zat. Die “5” zal wel een gedeelte zijn geweest van de frequentie 1562 Khz (192 meter) van Radio Veronica, radio vanaf een schip voor de kust van Scheveningen. Mijn radio bleef afgestemd op Veronica en ik was vastbesloten ooit aan boord van een schip plaatjes te gaan draaien. In 1973, ik was tijdelijk verhuisd van Spijkenisse naar Wijk aan Zee, kwam de Veronica Drive In Show naar Wijk aan Zee en overal verschenen stickers met de tekst “Veronica moet aan land”. Ik was het daar absoluut niet mee eens want Veronica moest op zee blijven.. Toch was het aftellen begonnen want op 31 augustus 1974 beluisterde ik samen met “Juf Riet” ,in de keuken van het kindertehuis waar ik toen verbleef, het laatste uur van Radio Veronica. Het was even wennen maar uiteindelijk werd Radio Mi- Amigo “mijn vriend”. Ik verhuisde uiteindelijk weer terug naar Spijkenisse en begon heel voorzichtig met zelf radio-programma’s te maken. Mijn buurman zat bij de politie en hoorde mij regelmatig op zolder bezig. Vol trots vertelde hij mij als hij iets van Delmare in beslag had genomen. “Een auto met aanhangwagen met een boot erop”, later zou Gerard van Dam mij vertellen dat ze in Spijkenisse inderdaad (een aantal keer) problemen hadden gehad. Inmiddels had ik een (illegaal) 27 mc bakje op mijn zolderkamer staan en met een “opgevoerde FM- microfoon” wist ik “in te stralen” op de mast van de kabel zodat mijn signaal in heel Spijkenisse te beluisteren was. Ik moest dat allemaal nogal stiekem doen vanwege mijn buurman en ouders.
Gelukkig gingen wij verhuizen en kon ik eindelijk meer gaan uitzenden. Helaas kon ik niet meer instralen op de mast van de kabel dus dan maar in de vrije ether. Het werd dringen in de ether want steeds meer piraten kwamen in de lucht. Mijn studio werd opname-studio en de zender kwam in een flat te staan. Leuk om te doen en er werd naar geluisterd.. De zenders werden steeds professioneler en de programma’s ook. Het kon natuurlijk niet uitblijven en op 17-02-1983 werden we voor de eerste keer uit de lucht gehaald terwijl mijn programma draaide. De RCD hoorde nadat ze hadden aangebeld dat er deuren open en dicht gingen en dat snel de zender uit de lucht ging. Ze moesten “Peter de Wit” hebben want die hoorden ze net op de radio. Ik was niet naar beneden gesprongen , dat was iets te hoog, maar zat gewoon thuis terwijl mijn vooraf opgenomen programma draaide. De bandjes met programma’s en reclame waren wel naar beneden gegooid om bewijs weg te werken.
Inmiddels had het radio-virus mij enorm te pakken en was ik regelmatig te beluisteren op diverse stations. Een eigen station bleef mijn droom en toen ik verhuisde naar de Vosmaerstraat in Rotterdam (Spangen) leek deze droom uit te komen. Een mooie studio had ik daar opgebouwd en de zender kon in een dichtgetimmerd pand. Het heeft niet zo mogen zijn, op een kwade maandagmorgen kwam ik thuis en bleek mijn voordeur te zijn ingetrapt, voor de deur stonden een aantal politiewagens (de bekende C10) en een paar busjes. In mijn woning bleek een beruchte crimineel te hebben gewoond en hij had zich niet uitgeschreven vanaf dat adres, de vogel was al lang gevlogen maar de professionele studio trok wel aandacht van de mannen van Bureau Marconiplein. Ze hadden immer hun handen vol (gehad) aan Radio Atlantis Rotterdam en in mijn studio zagen ze het lichtblauwe T- shirt van Radio Atlantis Rotterdam hangen… alles ging mee… draaitafels, mengpanelen… antennes werden van het dak gehaald en ik mocht mee naar Marconiplein, achterin de C10 samen met mijn apparatuur. Op Marconiplein aangekomen mocht ik de dagcel in… ik kan me alleen herinneren dat het vreselijk warm was in die cel. Na een paar uur mocht ik er even uit om de apparatuur te “identificeren”. Het was de laatste keer dat ik mijn zorgvuldig bij elkaar gespaarde apparatuur zag. Aan het begin van de avond werd ik “vrijgelaten” en mocht ik terug lopen naar mijn huis, let op er was geen mobiele telefoon en mijn toenmalige vriendin wist absoluut niet waar ik was.. ook mijn semafoon was in beslag genomen dus ik was onbereikbaar. Diezelfde avond werd ik gevraagd om dagelijks, tussen 12 en 14 uur, een programma te presenteren bij een collega piraat in Hoogvliet waar ik ooit een aantal jingles voor had gemaakt. De dag erna was ik dus weer radio-actief totdat daar een week later de bel ging tijdens mijn live-programma… Eindelijk hadden ze Peter de Wit op heterdaad, de opsporingsambtenaar was dezelfde als die mij toen in die flat zocht, toen hij mijn ware identiteit zag wist hij ook van de politie-actie een week eerder. “Dat was mooi spul”, aldus Dhr. Otte van de Radio Controle Dienst. Er werd die dag weinig in beslag genomen, de zender en één draaitafel. Dezelfde avond waren we weer in de lucht. Inmiddels was ik niet meer te stoppen en naast mijn dagelijkse radioshow was ik druk bezig met gastprogramma’s en mijn eigen studio. Uiteindelijk herinner ik de jaren 80 als heel radio-actief. Zender en studio opbouwen, mast op het dak, opgepakt worden en door. Het heeft grote invloed op mijn leven gehad.. een positieve. Eind jaren 80 was het mooi geweest, de veroordelingen stonden slecht op mijn CV en, hoewel ik zelfstandig ondernemer ben, een strafblad is niet echt positief. Het zou uiteindelijk duren tot het jaar 1999… legaal op een streekomroep in Sliedrecht.. het radio-virus was weer helemaal terug..
In Krachtig uit de jaren 80 draai ik de muziek uit mijn roemruchte piraten-verleden uit de jaren 80. Wat mij betreft een tijd om nooit te vergeten…
Bewust heb ik verhalen over kelders, kraakpanden etc. achterwege gelaten. Ook namen van radiostations heb ik niet genoemd. Zoveel jaar na dato lopen bepaalde gebeurtenissen wel eens door elkaar een 25 meter hoge antennemast plaatsen op een dak van een flat door hem plat te leggen en deze “omhoog te lopen” terwijl een ander aan de tuidraden trekt. Prachtig maar levensgevaarlijk, maar dat zagen we toen niet.
